Aanspraak zoeken tegen eenzaamheid
In 2013 overleed haar partner aan kanker. ‘We zagen het aankomen, dus zijn dood kwam niet als een verrassing. Dat beschouw ik op een bepaalde manier als geluk: de schok was minder groot en we hadden de gelegenheid om alles goed te regelen.’
Sindsdien is het een stuk stiller in haar flatwoning in Overvecht. ‘In het begin ben je verslagen, maar na verloop van tijd raak je gewend aan de nieuwe situatie. Maar ik kan hem nog wel missen. Soms vraag ik me af: hoe moet ik dit probleem in mijn eentje oplossen? Aan de andere kant maakt het alleen zijn je wel zelfstandiger.’
Initiatief nemen
Om de stilte te lijf te gaan, ging Renate meer aanspraak zoeken. ‘Op veel plekken is wat te doen voor ouderen, maar soms moet je dat zelf uitzoeken. Bij het buurtteam of in de bibliotheek is veel informatie te vinden. Er zijn ouderen die daar niet naartoe kunnen omdat het in hun bolletje allemaal minder goed werkt. Maar wie daar geen last van heeft en zelf initiatief kan nemen, hoeft niet alleen thuis te zitten.’
In gesprekken die spontaan ontstaan, delen we lief en leed met elkaar.
Zelf vond ze bijvoorbeeld aanspraak via Zin in Utrecht, een samenwerkingsverband dat bijeenkomsten organiseert over vraagstukken die met zingeving te maken hebben. Maar ook Tröst biedt van tijd tot tijd troost. Deze Utrechtse Stichting heeft in Hoograven een ontmoetingsplek voor mensen die met verlies en dood te maken hebben gekregen. ‘En die gelukkig goed bereikbaar is vanuit Overvecht met de bus. In gesprekken die spontaan ontstaan, delen we lief en leed met elkaar.'
Coronaziek
Tot enige tijd terug mocht Renate eveneens graag naar een koffie-uurtje in het Johannescentrum aan de Moezeldreef gaan. ‘Maar vanwege corona gaat dat helaas niet meer door. Ik had ook een aantal koffie- en theecontacten, zoals ik ze noem… gestopt vanwege corona. Ik heb zelf geen corona gehad, maar ben wel coronaziek. Iedereen is het, op z’n Hollands gezegd, zat.’
Nee, het is niet altijd makkelijk in je eentje. De energie om iets te ondernemen neemt af. Als het mooi weer is, probeert ze in ieder geval een half uurtje te wandelen. Vroeger tekende Renate vaak en maakte ze mandala’s van theezakjes. Inmiddels lukt het niet meer om zich daartoe te zetten. ‘Vergeet niet dat boodschappen doen en eten maken ook de nodige inspanningen kosten.’
Niet klagen
Maar ontevreden is ze niet. Renate koestert de herinneringen aan de vakanties die ze samen met haar man doorbracht. Altijd naar de zon waar ze nog steeds van houdt. En meestal in de lente, maar soms ook in het najaar, als oppeppertje voor de winter. Je zal haar niet horen klagen. ‘Een vriendin zei: ‘Tel je zegeningen. Je hebt een dak boven je hoofd, eten en drinken.’ En daar heeft ze gelijk in. Klagen zou niet eerlijk zijn tegenover mensen die het veel moeilijker hebben.’