Druk zijn helpt tegen eenzaamheid
9 januari 2024Twee jaar geleden kwamen ze naar Nederland omdat Ola’s echtgenoot zijn baan als ingenieur in het nationalistische Saoedi-Arabië kwijtraakte. De ouders zijn geboren in Syrië, maar terugkeren met hun in Saoedi-Arabië geboren kinderen was onmogelijk vanwege de oorlog. “En we moesten het land uit, want als je er geen werk hebt, krijg je ook geen verblijfsvergunning meer.”
Eet Mee
Moeder zocht met haar dochters asiel in Nederland. Na een korte tijd in Ter Apel kwam er plek vrij in het Star Lodge Hotel in Utrecht, dat tijdelijk in gebruik is als opvanglocatie voor vluchtelingen. Een Syrische vrijwilliger van het project Come & Eat van Stichting Eet Mee vertelde hier over de mogelijkheden om via etentjes contacten met Nederlanders te maken. “Hij vroeg ons met hoeveel mensen we wilden eten, want er was nog een beetje corona en de groepjes moesten klein zijn. We waren heel blij met Eet Mee, met andere mensen samen eten is heel gezellig en we deden soms ook samen boodschappen.” Met een lach: “We waren niet zulke liefhebbers van het eten in het asielzoekerscentrum, ik vind het leuk om Arabisch te koken met kip en rijst.”
Klein netwerk
Dankzij de etentjes kon het gezin - vader kwam niet zo lang geleden ook naar Nederland - de eerste contacten leggen buiten het AZC. “We kregen een klein netwerk van mensen bij wie we terecht konden als we vragen hadden of ergens steun bij konden gebruiken. Zo kregen we via Eet Mee hulp toen we een jaar geleden konden verhuizen naar een woning in Leidsche Rijn.”
De contacten hielpen het gezin door een moeilijke periode waarin ze geregeld worstelden met gevoelens van eenzaamheid. Niet alleen door de afwezigheid van echtgenoot en vader, maar ook vanwege de taalbarrière. Dochter Joudy: “Mijn zus en ik waren druk met school en mijn moeder was lange dagen alleen thuis. Ze had ons nodig om naar de supermarkt te gaan. Maar langzaam overwon ze haar angst om Nederlands te spreken waardoor het integreren steeds beter ging.”
Vrijwilligerswerk
Joudy zelf heeft haar plek nog niet helemaal gevonden, zegt ze. “Echte vrienden heb ik nog niet, dat vraagt meer tijd. Maar met de taal gaat het al een stuk beter, ook omdat ik een taalcoach heb en op school samen met Nederlanders wiskundeles volg.”
Ola voelt zich inmiddels wel meer thuis en doet als statushouder zelfs al vrijwilligerswerk waarmee ze Syriërs in Utrecht helpt. Zo is ze onder meer actief in De Voorkamer in Lombok, een ontmoetingsplek voor mensen uit alle windstreken en voor Samen in Utrecht, een project van Serve the City. “En via de gemeente help ik nieuwkomers, bijvoorbeeld met het invullen van formulieren omdat ze de taal nog onvoldoende begrijpen.”
Toekomst hier
Haar toekomst ligt in Nederland, daarvan is Ola overtuigd. Ze is inmiddels ook bevriend geraakt met de buren. “Ik heb nog geen enkele vorm van discriminatie ervaren, ik ontmoet alleen aardige, behulpzame mensen. Ja, ik ben best druk, maar druk zijn helpt goed tegen momenten van eenzaamheid.”
Momenteel helpt Ola ook haar echtgenoot nog met het onder de knie krijgen van de Nederlandse taal. Joudy lacht: “Zij is nu de baas in huis.”
Foto: Eddy Steenvoorden
Lees meer ervaringsverhalen
