Gemis dat in eenzaamheid verandert

Ze werd geboren in een uitermate bijzonder samengesteld gezin. Haar vader kwam als gastarbeider naar Nederland, hij was opgegroeid onder de dictatuur van Franco. Nicoles moeder had een Duitse vader en een Franse moeder. Ze was de helft van een tweeling, haar zusje Amelia overleed als baby van drie maanden overleden, maar bleef altijd in haar herinnering. “Mijn moeder overlaadde me met liefde maar overleed op jonge leeftijd. Mijn oma nam de zorg van mij over. Ze was mijn alles, maar mijn vader besloot de zorg over te nemen met zijn nieuwe vrouw, maar zij had niet de intentie om mij groot te brengen. Ik werd uit huis geplaatst en mijn oma was inmiddels overleden. Ik was te jong om woorden aan mijn verdriet te geven, ik had dat ook nooit geleerd.”

Ik begreep het zelf niet eens, maar oh, wat voelde ik me eenzaam! Op alle denkbare manieren vluchtte ik voor de pijn daarvan

Vluchten voor de pijn

Ze miste haar familieleden in Spanje, waar ze als kind vaak naartoe was gegaan. In Nederland kon ze haar pijn met niemand delen. “Ik begreep het zelf niet eens, maar oh, wat voelde ik me eenzaam! Op alle denkbare manieren vluchtte ik voor de pijn daarvan, allemaal om die maar niet te hoeven voelen. Het maakte mijn leven een hel.”

Na veel omzwervingen kwam Nicole rond 2010 in contact met de Tussenvoorziening. Hier kreeg ze de ondersteuning die nodig was en geleidelijk voelde ze zich beter. Ze ging een opleiding doen en studeerde in 2023 af als begeleider maatschappelijke zorg. Een jaar daarvoor trouwde ze met de liefde van haar leven en kregen ze een mooie woning. Alles leek goed te gaan tot ze ernstig ziek werd. Tijdens de lange dagen in het ziekenhuis en aansluitend thuis sloegen de gevoelens van verdriet en eenzaamheid weer toe. Na de laatste chemokuur wist ze één ding zeker. “Ik vertelde mijn man en zoon dat ik met de kerst naar Spanje wilde, ik had mijn familie meer dan veertig jaar niet gezien. Ze begrepen het en gingen mee.”

Hart vol liefde

Door de hernieuwde kennismaking vielen alle stukjes op hun plek: “Ik begon te zien dat een groot deel van mijn eenzaamheid hier vandaan kwam. Het gemis was omgeslagen in eenzaamheid. De bergen, de omgeving, de kleuren en de geuren vulden mijn hart met liefde. Ik klopte op de deur bij mijn oom en tante van bijna negentig jaar, en het was alsof ik er gisteren nog was. De liefdevolle blikken en omhelzingen waren helend.”

In het dorp van haar familie had de tijd stil gestaan. “Zelf het bankstel van mijn moeder stond er nog en mijn tante liet trots boven op het terras de stoelen van mijn oma van de boerderij zien. Die waren al meer dan tachtig jaar oud! Mijn vriendinnen waren er en het voelde zo vertrouwd. We hebben gelachen en gekibbeld alsof we weer elf jaar oud waren. Ik hoorde er bij, voelde me begrepen.”

Ik heb vandaag een vaste baan als begeleider bij de Tussenvoorziening gekregen!

Eindelijk compleet

Nicole voelt zich eindelijk weer compleet. Heeft haar verleden kunnen delen met haar man en haar zoon. Soms kan ze nog wegzinken in sombere gedachten, die zullen nooit helemaal verdwijnen. Maar ze durft weer op zichzelf te vertrouwen, ondanks de broze gezondheid. Te dromen. Misschien wel over een langer verblijf in Spanje. Nu nog niet. “Ik heb vandaag een vaste baan als begeleider bij de Tussenvoorziening gekregen!”