In je schulp kruipen, tegen beter weten in

Het leven leek haar toe te lachen. Vrienden. Relatie. Afgestudeerd. Maar toen zette corona een streep door haar vertrouwdheden. Bleek ze ADHD te hebben. Groeiden zij en haar vriend uit elkaar. Was er een burnout. “En de GGZ had vanwege corona een wachtlijst, dus daar kon ik toen niet terecht.”

Iedereen om haar heen leek ondanks corona alles fluitend aan te kunnen. Maar Dasha zelf kroop steeds meer in haar schulp. Beantwoordde op een gegeven moment appjes van vrienden niet meer. “Jezelf isoleren is natuurlijk slecht, dat weet ik nu. Contacten kunnen heilzaam zijn. Toch deed ik het. Ik dacht dat niemand op me zat te wachten. Ik vluchtte in televisie kijken en boeken lezen.”

Op aanraden van uitkeringsinstantie UWV zocht Dasha vrijwilligerswerk om weer ritme op te doen en meer energie te krijgen. Zo kwam ze terecht bij het Buddy Project van Stichting Prisma Groep, een organisatie die op uiteenlopende manieren biculturele/BIPOC LHBTQIA+ en (ex) vluchtelingen ondersteunt en de acceptatie in de samenleving wil bevorderen. “Mijn eigen moeder vluchtte ooit uit het destijds communistische Tsjechoslowakije, dat speelde wel mee bij mijn keus.”

Ze plakt geen etiket op haar eigen seksualiteit, vindt alle varianten oké. “Met mijn ouders kon ik daar ook goed over praten. Maar ADHD was ingewikkelder. Thuis moest ik binnen de lijntjes lopen en mijn ouders mocht ik niet tot last zijn. Later ontdekte ik dat veel van wat ik heb onderdrukt en verborgen, trekken zijn van mijn neurodiversiteit. Dat bemoeilijkt het contact helaas wel.”

Bij Stichting Prisma Groep helpt Dasha één keer per maand bij het organiseren van bijeenkomsten voor ongedocumenteerde LHBTQIA+. Hier kan ze helemaal zichzelf zijn, voelt ze zich door iedereen geaccepteerd. “Langzaam gaat het beter, ook omdat ik na corona wél in therapie kon gaan. Ik heb geleerd me minder te isoleren.”

Eenzaamheid is in de samenleving helaas nog steeds een taboe. Er zou absoluut meer over gesproken moeten worden. 

Buiten die veilige omgeving is het soms nog lastig, maar ze heeft wel een ‘eigen bubbeltje’ waar ze op kan terugvallen. “Een paar mensen die open en eerlijk zijn tegenover elkaar, alles delen, elkaar begrijpen en accepteren. Dat is heel fijn. We hebben het ook over eenzaamheid, die in de samenleving helaas nog steeds een taboe is. Er zou absoluut meer over gesproken moeten worden.”