‘Intimiteit en genegenheid zijn onhaalbaar’

Iedereen kan vereenzamen, ook na 18 jaar politiedienst. Zoals Roderiek. Mooie baan. Koophuis. Vrouw en twee kinderen. Geen vuiltje aan de lucht, zou je als buitenstaander zeggen. Maar geluk is breekbaar. De ouders gingen uit elkaar. Na een heftige confrontatie met zijn leidinggevende kreeg Roderiek disciplinair ontslag. De hypotheek werd onbetaalbaar. Hij raakte steeds meer in de greep van de drank. ‘Ik woonde een poos bij mijn moeder, maar na haar overlijden in 2014 lukte het niet om hoofdhuurder te worden. Vanaf dat moment werd ik dakloos.’

Sleep-Inn

Roderiek vond een poos onderdak bij de toenmalige Sleep-Inn aan het Jansveld, inmiddels een 24-uurs opvang van De Tussenvoorziening. Maar destijds moest je na een overnachting ’s ochtends weer de straat op. Zelfstandig wonen lukte niet. Roderiek probeerde het wel en huurde een half jaar lang een appartement. ‘Dat verklootte ik zelf, vraag maar niet waarom.’

Via De Tussenvoorziening ging hij als beheerder aan de slag bij een andere 24-uurs opvang: NoiZ (Nieuwe opvang in Zelfbeheer). Met drie anderen kon hij begeleid wonen in een flat in Hoograven. Dankzij de ambulante begeleiding kreeg hij zijn drankprobleem beter onder controle. Maar de eenzaamheid verdween niet. ‘Met mijn collega’s heb ik wel contact, maar de gesprekken gaan over koetjes en kalfjes. En met drie medebewoners is het ontvangen van bezoek lastig. Intimiteit en genegenheid zijn onhaalbaar.’

Afstand

Zijn twee volwassen zoons ziet hij wekelijks en ook met zijn ex-vrouw en wat familieleden heeft hij contact. ‘Maar ze houden afstand, vinden dat ik eerst mijn problemen moet oplossen. Daar zit ook een stuk eenzaamheid: je bent mens, je wilt begrepen worden en ervaringen delen. Je vreugde, je verdriet. Aan de andere kant: op mijn slechtste momenten drink ik en sluit ik me af voor anderen. Dat is nog een valkuil.’

Hij volgde een groepstraining Maak je Eigen Thuis. De training bood onder meer inzichten over het leggen van contacten en hoe je een woonplek tot een aangename verblijfruimte kan maken. Ook eenzaamheid kwam aan bod. ‘Een nuttige training, maar ik doe er niks mee voor mezelf. Wel kan ik er mensen mee helpen in de opvang. Een bewoonster kon verhuizen naar een appartement, maar dat vond ze doodeng omdat ze dan geen aanspraak meer had. Toen heb ik het met haar gehad over de inrichting van haar huis en waar ze behoefte aan had, dat vond ze prettig.’

Tijdens de training werd de deelnemers gevraagd hun sleutels te laten zien. ‘Dat was confronterend. Iemand had alleen maar een fietssleutel. En in de opvang heb je helemaal geen sleutel nodig. Als ik iemand met een sleutelbos zie, moet ik er automatisch naar kijken.’

Droomhuis

Als opdracht maakte Roderiek een collage van zijn droomhuis, het werd een simpele paalwoning aan het strand. Een Thais strand. Hij heeft nog een broer en een zus die in Thailand wonen, zelf werd hij als kind geadopteerd door een Nederlands echtpaar. Via het televisieprogramma Spoorloos leerde hij hen kennen. ‘Ik heb twee nationaliteiten, als ik volgend jaar vijftig word, kan ik daar mijn pensioen belastingvrij krijgen. Dus ik denk erover om in Thailand te gaan wonen. Zal dat een oplossing voor de eenzaamheid zijn? ‘Ik weet het niet, misschien is het wel een vlucht. Maar financieel zal ik het daar beter hebben, daarom wil ik het erop wagen. En mijn jongens vinden het prima, die zijn blij dat ze dan een gratis vakantieadres hebben.’

Foto’s: Eddy Steenvoorden